An Fear Maith
Cheannaigh sé éadaí dó,
Agus ar a gcosa a chuir sé bróga,
Toisc gur fear maith a bhí ann,
Agus bhí sé ag cabhrú le na fir óga.
Anois i Nepal deoranta,
Stáit leath slí timpeall an domhain,
Chuaigh sé ar a laethanta saoire,
‘Gus d’aimsigh a tinteán le na daoine ann.
Scríobh sé dánta faoi a bhaile féin,
Na cnoic airde Dún na nGall, is fearr é,
Cheannaigh an comhairle teach soar ó costas dó,
Agus thug sé a pháipéirí don leabharlann ar son staire é.
I ndiaidh cúpla blianta deasa,
Tháinig bean shall uair amháin,
Thaitin saol an file léi,
Bhí suim aici ar son na scannáin.
Chonaic sí an obair a bhí ós a cóir,
Agus d’fhear amháin cheannaíodh teach,
In a aigne níl an bhean sásta,
Ní dhéadfadh léi an brón a chailliúnt amach is amach.
Níor chabhair sé le cailíní – buachaillí amháin,
Ní rabhadar sean, ach fir óga,
Nuair a cheistigh sí an file dúirt sé
Go raibh an ceart aici, b’fhearr leis iad a phógadh.
In a leapa a bhíodar ag codladh,
Fear ‘is fear, tá sé ceadaíthe aniar, aniar,
An doras oscailte tríd na hoíche,
Agus gach focail uaidh fíor.
Nuair a chonaic na daoine an scannán,
Is i saol O’ Searcaigh a d’fhéachadar isteach,
Go fíán a bhíodar ag glaoch,
Nuair a tháinig an scannán amach.
Dúireadar nach raibh sé ceart,
Ag tabhairt cabhair ar táille gnéis,
Níor thug sé cabhair do bhean nó chailín,
Fir óga amháin, gan cáipéis.
Dar liomsa, i m’aignse,
Níl sé ceart ar chor ar bith,
Ní fear maith é,
D’úsaid sé na fir bochta seo.